خروج دجال را  در کتاب های اهل سنت از نشانه برپایی قیامت دانسته شده است، ولی

در منابع روایی شیعه، از نشانه های ظهور. البته هیچ  اشکالی ندارد که رخدادهایی

چون خروج دجال، هم نشانه ظهور باشند و هم نشانه قیامت . دجال فردی است که در

آخر الزمان و پیش از قیام مهدی (ع) خروج می کند و با انجام کارهای شگفت انگیز

جمع بسایری از مردم را می فریبد و سرانجام به دست عیسی مسیح(ع) در کنار دروازه

«لد» در منطقه شام، به هلاکت می رسد.

از «نزال بن سبره» آورده اند که می گوید: امیر مومنان (ع) برای ما سخن می گفت

که : نخست سپاس خدا را به جا آورد و او را ستود و بر پیامبر و خاندانش(ع) درود

فرستاد، آنگاه سه بار فرمود:«سلونی – ایها الناس!قبل ان تفقدونی...» یعنی: مردم! تا

مرا از دست نداده اید هر آن چه می خواهید بپرسید.

«صعصعه بن صوحان» بپا خاست و گفت:

چه زمانی «دجال» خواهد آمد؟ علی (ع) فرمود : «بنشین! خدا سخن تو را شنید و

منظورت را دانست .. برای خروج «دجال» نشانه ها و علایمی است که دسته دسته هر

کدام پس از دیگری روی خواهد داد اگر می خواهی تو را از ان ها آگاه سازم؟ »صعصعه

پاسخ داد:«آری! ای امیر مومنان» فرمود: پس به خاطر بسپار و حفظ کن که این ها

علایم و نشانه های آن است:

هنگامی که مردم راه و رسم فرهنگ و معنویت نماز را نابود ساختند و به پوسته آن

قناعت کردند و ویژگی امانت و امانتداری را ضایع ساختند و دروغ پردازی را روا شمردند و

با خوارگی و ربا را مباح  دانستند و رشوه داند و گرفتند و دین به دنیا فروختند و سفیهان

و کم خردان را به اداره امور جامعه گماشتن و قطع رحم کردند و هواهای دل را پیروی

کردند و ریختن خون ها را آسان ساختند هنگامی که بردباری، ناتوانی شمرده شد و

بیدادگری، باعث افتخار گردید و زمامداران فاجر و بدکار! و وزیران، ستماکر شدند و

ماموران و مجریان عداالت، خیانت پیشه ساختندو جویندگان و قاریان قرآن، به فسق و

گناه روی اوردند و شهادته ای دروغین در جامعه پدیدار شد و کارهای ناپسند و تهمت

تراشی ها و گناهکاری و تجاوزگری علنی گردید، آن گاه که قرآن به صورت زیبایی چاپ

و جلد وتزیین گردید و مسجدها آراسته شد و مناره ها سر به آسمان سایید و اشرار

مورد تجلیل قرار گرفتند و صف های جماعت فشرده و دل ها از هم دور شد و عهدها و

پیمان ها گسسته وآن وعده بزرگ نزدیک گردید و زنان به خاطر حرص به دنیا، در کسب

و کار همسران خود شرکت کردند و به بازارها و مغاازه ها و کارخانه ها سرازیر گشتند.

صدای آواز فاسقان، همه جا پخش و به گوشها رسید و هر چه گفتند و خواندند از آنان

پذیرفته شد. رهبری جامعه ها به دست اراذل واگذشته شد و با فاجر به خاطر ترس از

شرارتش، مدارا گردید و دروغساز و دروغپرداز ، تصدیق و تایید شد وخیانتکار، امین

شمرده شد.

هنگامی که کنیزان آوزاه خوان ورقاصه ها و آلات لهو و موسیقی، به کار گرفته شد

ونسل های آخرین به نسل های پیشین نفرین کردند و زنان بر زینها سوار شدند و تلاش

کردند خود را شبیه مردان سازند و مرد ان نیز خود را در ظاهر و اخلاق بسان زنان

ساختند، و شاهد بی آن که از او شهادت بخواهند به دادگاه رفت و شهادت داد،و

دیگری بر خلاف حق و عدالت و بدون آگاهی، به خاطر رفاقت با کسی، به نفع او به

دروغ گواهی کرد... آری! در این شرایط منحط و وخامت بار و گناه آلود جامعه ها و تمدن

های اسلامی و جهانی است که دجال ظاهر می گردد و در آمدن شتاب می کند...