بحثهاى این سوره  که به مناسبت شرح سرگذشت قوم «سبأ» به نام «سبا» نامیده شده ناظر به پنج مطلب است:

1ـ «مسأله توحید» وقسمتى از نشانه هاى خداوند در عالم هستى، وصفات پاک او از جمله «توحید» «ربوبیّت» و«الوهیّت».

2ـ «مسأله معاد» که از همه مسائل در این سوره بیشتر مطرح شده.

3ـ «مسأله نبوت انبیاى پیشین ومخصوصاً پیامبراسلام» وپاسخ به بهانه جوئیهاى دشمنان درباره او، وبیان پاره اى از معجزات انبیاى سلف.

4ـ بیان بخشى از نعمتهاى بزرگ خداوند وسرنوشت شکرگزاران وکفران کنندگان، ضمن بیان گوشه اى از زندگى سلیمان وقوم سبا.

5ـ دعوت به تفکر واندیشه وایمان وعمل صالح.

در حدیثى از پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله)چنین مى خوانیم: «کسى که سوره سبأ را بخواند در قیامت تمام انبیا ورسولان رفیق وهمنشین او خواهند بود، وهمگى با او مصافحه مى کنند».

در حدیث دیگرى از امام صادق(علیه السلام) چنین نقل شده است: «کسى که دو سوره اى را که با حمد آغاز مى شود (سوره سبأ وفاطر) در یک شب بخواند، تمام آن شب را در حفظ وحراست الهى خواهد بود، واگر آن دو را در روز بخواند هیچ مکروهى به او نمى رسد، وآن قدر از خیر دنیا وآخرت به او داده مى شود که هرگز به قلبش خطور نکرده، وفکر وآرزویش به آن نرسیده است»!

مسلماً این پاداشهاى عظیم نصیب کسانى نمى شود که تنها به خواندن ولقلقه زبان قناعت کنند، بلکه خواندن باید مقدمه اى باشد براى اندیشیدن که آن نیز انگیزه عمل است.

 بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَلَهُ الْحَمْدُ فِی الْآخِرَةِ وَهُوَ الْحَکِیمُ الْخَبِیرُ(سبأ/1)
حمد (و ستایش) مخصوص خداوندی است که تمام آنچه در آسمانها و زمین است از آن اوست؛ و (نیز) حمد (و سپاس) برای اوست در سرای آخرت؛ و او حکیم و آگاه است.


ادامه مطلب