از روزی که جنگ آغاز شد تا لحظه ای که خرمشهر سقوط کرد یک ماه بطور مداوم کربلا را می دیدم. «ربنا افرغ علینا صبرا و ثبت اقدامنا و انصرنا علی القوم الکافرین».

بارپرودگارا، ای رب العالمین، ای غیاث المستغیثین و ای حبیب قلبو الصالحین. تو را شکر می گیوم که شربت شهادت این گونه راه رسیدن انسان به خودت را به من بنده ی فقیر و حقیر و گناهکار خود ارزانی داشتی.
من برای کسی وصیتی ندارم ولی یک مشت درد و رنج دارم که بر این صفحه ی کاغذ می خواهم همچون تیری بر قلب سیاه دلانی که این آزادی را حس نکرده اند و بر سر اموال این دنیا ملتی را، امتی را و جهانی را به نیستی و نابودی می کشانند، فرو آورم.

 خداوندا! تو خود شاهدی که من تعهد این آزادی را با گذراندن تمام وقت و هستی خویش ارج نهادم. با تمام دردها و رنج هایی که بعد از انقلاب بر جانم وارد شد صبر و شکیبایی کردم ولی این را می دانم که این سران تازه به دوران رسیده، نعمت آزادی را درک نکرده اند چون دربند نبوده اند یا در گوشه های تریاهای پاریس، لندن و هامبورگ بوده اند و یا در ...

ادامه مطلب

«محمد بروجردی» در وصیت نامه خود آورده است: من با تمام وجود این اعتقاد را دارم که شناخت و مبارزه با جریان هایی که بین مسلمین سعی در به انحراف کشیدن انقلاب از خط اصیل و مکتبی آن را دارند به مراتب حساس تر و سخت‌تر از مبارزه با رژیم صدام و آمریکاست.

"محمد پدر دره گرگی " مشهور به "محمد بروجردی " در سال 1333 شمسی در روستای دره گرگ از توابع شهرستان بروجرد دیده به جهان گشود.بسیار خردسال بود که خانواده اش به تهران مهاجرت کرد و او در محله "مولوی " بالید و مبارزات سیاسی خود را از 15 سالگی آغاز کرد. او تا پیروزی انقلاب اسلامی کارنامه ای سنگین از مبارزات سیاسی و مسلحانه برای خود به ثبت رساند و پس از استقرار دولت برآمده از انقلاب اسلامی نیز یکی از 12 فرد تشکیل دهنده سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود.

محمد بروجردی تا زمان شهادتش در اول خرداد ماه 1362 فرماندهی سپاه منطقه 8 کشوری ، جانشینی فرماندهی قرارگاه حمزه سیدالشهدا و فرماندهی تیپ155 ویژه شهدا را بر عهده داشت. محمد بروجردی را باید استاد اعظم سرداران نسل اول سپاه لقب داد. اگر کردستان را پرورشگاه مقدماتی اغلب سرداران سپاه بدانیم، محمد بروجردی بی شک آموزگار اول این مکتب است. آن چه خواهید خواند وصیت نامه های بجامانده از آن سردار شهید سپاه است.

اولین وصیت نامه اول شهید "محمد بروجردی ":

ادامه مطلب

قصه مستى

 آنکه دل خــــــــــواهد، درون کعبه و بتخانه نیست              آنچـــــه جان جوید، به دست صـــوفى بیگانه نیست

گفته هـــــاى فیلسوف و صوفى و درویش و شیخ              در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نیست

بــــــــا کــــه گویم راز دل را، از که جویم وصف یار               هر چه گویند، از زبـــــــــــان عاشـــق و دیوانه نیست

هــــــوشمنــــــــــدان را بگو، دفتر ببندند از سخن              کانچه گویند، از زبــــــــــــــان بیهش و مستانه نیست

ساغر از دست تو گر نوشم، بَرَم راهى به دوست               بــــى نصیب آن کس، که او را ره بر این پیمانه نیست

عـــــــــاشقــــــان دانند درد عاشق و سوز  فراق                آنکـــــــــه بر شمع جمالت سوخت، جز پروانه نیست

حلقـــــه گیســـــو و نـــــــاز و عشوه و خال لبت                 غیر مستـــــــــــان، کس نداند غیر دام و دانه نیست

قصــــــــــــــــه مستى و رمز بیخودى و بیهشى                  عاشقـــــــــــان دانند کاین اسطوره و افسانه نیست

ادامه مطلب