جبرئیل نزد پیامبر (ص) آمد و گفت: اى پیامبر! خداوند تبارک و تعالى مرا با هدیه‌اى به سوى تو فرستاده است که پیش از تو ، به کسى چنین هدیه‌اى عطا نفرموده است. رسول خدا (ص) فرمود: آن هدیه چیست؟ گفت:



صبر و شکیبایى و حتى بهتر از صبر.

حضرت رسول پرسید: بهتر از صبر چیست؟ جبرئیل گفت:

خشنودى (به ارادة الهى) و بهتر از آن .

حضرت پرسید: بهتر و نیکوتر از رضا چیست؟ جبرئیل گفت:

پرهیزکارى و نیکوتر از آن.

حضرت پرسید: بهتر از اخلاص چیست؟ جبرئیل گفت:

یقین و بهتر از آن .

حضرت پرسید: بهتر از یقین چیست؟ جبرئیل گفت:

راه وصول به درجة یقین ، توکل بر خداى عزوجل است.

حضرت پرسید: توکل بر خداى عزوجل چگونه است؟ جبرئیل گفت:


ادامه مطلب

«انّ لکلّ شیءٍ قلب و قلب القرآن یس».(ثواب الاعمال)


در روایات شریفی که همه‌ی مفسرین از کتاب‌های معتبر اخبار نقل کرده‌اند می‌فرماید:

«برای هر چیزی قلبی است و قلب قرآن سوره‌ی «یس» است».

قلب عالم وجود،

محمد(ص) است و سوره‌ای هم که ویژه‌ی محمد (ص)باشد، نسبت به همه‌ی قرآن، قلب قرآن

است؛چرا که خداوند فرموده است«لولاک لما خلقت الافلاک»

؛اگر به خاطر تو(حضرت محمد(ص)،نبود افلاک را نمی‌آفریدم.پس،همه‌ی موجودات به طفیل

محمد (ص) موجود گردیدند.

مطالب اصلی قرآن که مربوط به مبدأ و معاد و دعوت به آن است،

در سوره‌ی یس، جای دارد.هر که،در روز این سوره را بخواند

 تا شب،از جمله‌ی حفظ شدگان و روزی داده شدگان است،

و هر که در شب بخواند،تا روز،از جمله‌ی حفظ شدگان و روزی داده شدگان است.

هر که در قبرستان،این سوره را بخواند،

عذاب «اهل قبر»آن، کم می‌شود،و به تعداد مردگان،ثواب،برای قاری آن نوشته شود

 و بلاهای دنیا و عذاب‌های آخرت از او دفع گردد و

 به همین جهت این سوره را «دافعه» می‌نامند،همچنین،به آن«قاضیه» می‌گویند

؛چون که همه‌ی حاجت‌های خواننده‌ی آن روا گردد.

امام صادق(ع) فرموده‌اند:

«در قرآن، برای رسول خدا، پنج نام،وجود دارد:

محمد، احمد، عبداللّه،یس و نون»

 و رسول خدا(ص)نیز،فرموده‌اند:

«سوره‌ی یس در تورات،«معمّه» نامیده شده است؛یعنی نیکی هر دو جهان،شامل حال صاحب

 او است و از او بلاهای دنیا و عذاب‌های آخرت را دور می‌کند ».

در مورد اهمیت تعلیم قرآن،از امام صادق(ع) روایت شده:

«سوره‌ی یس را به فرزندان خودبیاموزید

؛«فانها ریحانة القرآن؛ زیرا که آن گل خوشبوی قرآن است».

سفیان بن سعید ثوری می‌گوید:

از حضرت امام صادق(ع) سؤال کردم:

ای رسول خدا(ص)،معنای این گفته‌ی خداوند که می‌فرماید:

«یس»،چیست؟

 فرمود:

نامی از نام‌های پیغمبر است و معنای آن،این است:ا

ی شنونده‌ی وحی من

،«و القرآن الحکیم؛قسم به قرآن حکیم».«انـّک لمن المرسلین.علی صراط مستقیم

؛تو [ای حبیب من] از رسولانی و بر راه راست؛یعنی راه آشکار می‌باشی».

همچنین از رسول خدا (ص) نقل شده است:

«قرآن برتر از همه چیزـ غیر از خدا ـ می‌باشد.

پس،کسی که به قرآن احترام گذارد

،هر آینه،خداوند متعال را احترام و عزّت گذارده و کسی که به قرآن بی حرمتی کند

، البته حق او را ناچیز شمرده است.

 حرمت قرآن [بر گردنت]مانند حرمت پدر،بر گردن فرزند است.

خداوند ابتلاهای دنیا را از کسی که قرآن را بشنودو بلاهای آخرت را از قاری قرآن دور می‌کند

 و به درستی که،

در کتاب خدا سوره‌ای است که «عزیز» نامیده می‌شود

 و قاری آن سوره «شریف» نامیده می‌شود،

این سوره، در نزد خدا، مصاحبش را ـ به تعداد [افراد قبیله‌های] «ربیع» و «مضر» ـ شفاعت

 می‌کند. پس رسول خدا(ص) فرمودند: آن سوره «یس» است؛بعد از آن فرمودند: ای

علی،سوره‌ی «یس» را بخوان؛ که در سوره‌ی«یس» ده برکت است،

1.گرسنه‌ای نمی‌خوابد،مگر اینکه سیر می‌شود.

2.و نه تشنه‌ای،مگر اینکه سیراب می‌شود.

3.و نه برهنه‌ای،مگر اینکه پوشانده می‌شود.

4.و نه مجردی، مگر اینکه ازدواج می‌کند.

5.و نه ترسانی، مگر اینکه ایمن می‌شود.

6.و نه در بندی،مگر اینکه نجات پیدا می‌کند.

7.و نه مریضی،مگر اینکه بهبودی می‌یابد.

8.و نه مسافری،مگر اینکه در سفر یاری می‌شود.

9.و نمی‌خوانید این سوره را،در نزد مرده‌ای، مگر اینکه [گناهان او را] کم می‌کند(و بر مقداری از گناهانش چشم پوشی می‌نماید).

10.و کسی که گم کرده‌ای دارد،این سوره را نمی‌خواند،مگر این که [گم شده‌اش را] پیدا خواهد کرد.

سیوطی از رسول اکرم(ص) روایت کرده است:

«کسی که در شبی، برای طلب خشنودی خدا،‌سوره‌ی یس را بخواند، آمرزیده خواهد شد».

همچنین،در حدیثی دیگر از رسول خدا(ص)روایت شده است:«من دوست می‌داشتم که سوره‌ی

«یس»،در قلب هر انسانی از امّت من بود، کسی که به خاطر کم بودن غذا و کافی نبودن آن،

این سوره را بخواند،[در غذای او] برکت پیدا شود، و هر گاه، بر زن سخت‌زا، آن را بخوانند، زاییدن

برای او آسان خواهد شد، و هر کس این سوره را بخواند، مثل این است که قرآن را یازده

مرتبه،ختم کرده است ».

ابوبکر گفت:


ادامه مطلب

در مورد سیلی خوردن حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ توسط عمر باید گفت:
اولاً: این مسئله با توجه به روحیه خشن عمر و مسئله‌ی تصاحب خلافت که به هر قیمتی طالب آن بودند و در این راه از اسائه ادب و اهانت به پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ إبا نداشتند. این روحیه عمر و اهانت او به پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ و اهل بیت او، هم در کتب اهل سنّت و هم در کتب شیعه به آن اشاره و تصریح شده است.
یکی از موارد اهانت به پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ توسط عمر که در کتب معتبر اهل سنّت و شیعه به آن اشاره شده است؛ موقعی بود که: پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ در آخرین روزهای حیاتشان برای جلوگیری از اختلاف و سوء استفادة بعضی از مهاجرین بعد از رحلت ایشان، قصد داشتند مطالبی را بنویسند و این بعنوان مدرک و سند باقی باشد و به این وسیله از اختلاف و سوء استفاده جلوگیری شود.
وقتی پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرمود: قلم و دوات و صفحه‎ای بیاورید، تا چیزی بنویسم که بعد از من گمراه نشوید.[1]
عمر بن خطاب در پاسخ گفت: این مرد هذیان می‎گوید و متوجه نیست که چه می‎گوید. ولی همین عمر وقتی ابوبکر در اواخر عمر و در آن مریضی سخت که حتی بعضی مواقع بیهوش می‎شد، قلم و دوات خواست تا خلیفه بعد از خود را تعیین کند، نگفت این مرد هذیان می‎گوید چرا که می‎دانست ابوبکر قصد دارد او را بعنوان وصی و خلیفه بعد از خود قرار دهد.[2] و در راستای بدست آوردن حکومت تا آنجا پیش رفتند که در شب عقبه، نقشه قتل پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله ـ را کشیدند ولی موفق به اجرای آن نشدند.
و همچنین در غصب فدک و درخواست بازگرداندن آن به توسط حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ و ایراد خطبه، وقتی که ابابکر از جواب عاجز می‎ماند شروع به اهانت به حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ و حضرت علی ـ علیه السّلام ـ و آل آنها می‎کند که این مطالب بالا در کتب معتبر اهل سنت و شیعه بطور متعدد نقل شده است.
با تمام این احوالات و جریانات، دیگر سیلی زدن به حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ در مقابل نقشه قتل پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ و دیگر جریانات، چیز عجیب و غیرقابل باور نیست بلکه در راستای غصب خلافت این عمل بطریق اولی می‎توانسته است از عمر سر بزند.
ثانیاً: مطلب سیلی خوردن حضرت زهراء ـ سلام الله علیها ـ را منابع معتبر سنّی و شیعه نقل کرده‎اند و راویان این قضیه، هم موثق بوده‎اند که از آن جمله طبری در «دلائل الامامه» می‎گوید: عمر در ضمن نامه‎ای برای معاویه پس از نقل قضیه سقیفه بنی ساعده و بیعت گرفتن برای ابوبکر، چگونگی برخورد با فاطمه ـ سلام الله علیها ـ را چنین بیان می‎کند:


ادامه مطلب

شاعر فرامرز فرخ

شب است و گوهری خفته به تابوت
از این غم کل عالم گشته مبهوت
-
شب است و عالمی اندر غبار است
دل شیعه بسی اندوه بار است
-
شب است و یک گلِ پهلو شکسته
گل دیگر در این ماتم نشسته
-
شب است و مه نهان از دیده ها شد
که بغض خفته ی عالم رها شد
-
شب است و روح و جان از مرتضی رفت
ببین ظلم و تباهی ، تا کجا رفت
-
شب است و سینه ای پر سوز و آه است
درِ بیت علی ، از چه سیاه است
-
شب است و دخت طاها ، جان سپرده
ازآن ضربت که از ، بیگانه خورده
-
شب است و کودکان غم ناله دارند
به روی چشم و گونه ژاله دارند
-
شب است و گریه هاشان بی صدا شد
که لرزان زین عزا عرش خدا شد
-
شب است و شمع مادر گشته خاموش
گرفته کودکان ، لیکن در آغوش
-
شب است و خفته زهرا در دل خاک
ملائک هم بخوانندش ، به افلاک
-
شب است و دخت زهرا خون فشان است
که خاک مادر ما بی نشان است

طعنه و خنده به اشعار و شعارم بزنید

تیر غم بر دل دیوانه و زارم بزنید

در حفاظت ز امیرم علی خامنه ای

می شوم میثم تمار‏‎ به دارم بزنید
---------------------------------



حقا که تو از سلاله ی فاطمه ای

با خنده ی خود به درد ما خاتمه ای

زیبا تر از این نام ندیدم به جهان

سید علی الحسینی الخامنه ای
--------------------------------

آهن آبدیده را ، زنگ عوض نمی کند

چهره انقلاب را ، جنگ عوض نمی کند

به خیل دشمنان بگو ، به کوری دو چشمتان

مطیع امر رهبری ، رنگ عوض نمی کند
-------------------------------

ادامه مطلب